Vanmorgen zat ik op een bankje te wachten op de trein naar Leiden. Het was buiten nog wat grauw en bewolkt. Een lichte mist viel over het perron.
Naast mij zat een man, via FaceTime was hij in gesprek met een vrouw, vermoedelijk zijn partner. Het gesprek begon liefdevol. Hun woorden waren duidelijk hoorbaar in de stilte van de vroege ochtend.
“Lief, ik hou van je,” zei de man met een warme glimlach.
De vrouw reageerde op een liefdevolle manier terug.
Ik dacht, ach wat heerlijk cheesy…wilde nog reageren maar hield wijs mijn mond.
Want niet lang daarna veranderde de toon van de vrouw: “Ik weet het niet meer, ik voel me zo onzeker over wat er gister gebeurd is”.
De man probeerde haar op te beuren. “Je moet je niet zo down voelen, lieverd. Alles komt goed.”
Maar ook dat hielp niet want in de minuten daarna herhaalde het patroon zich:
“Jij trekt altijd zo snel conclusies,” zei hij geïrriteerd.
“Ja, maar…” begon zij, haar stem lichtjes trillend.
“Ja, maar jij begrijpt het gewoon niet. Ik voel me niet prettig bij wat er gister gebeurd is” reageerde de vrouw.
Het psychologische spel was duidelijk.
“Blijf niet zo hangen,” drong de man aan. “Ga douchen en drink een kop koffie. Daar knap je van op.”
Al FaceTime-end stapte de man de trein in en verdween uit mijn zicht.
Hoe dit gesprek eindigt, weet ik niet.
De dramadriehoek in volle uitvoering: de rollen van redder, aanklager en slachtoffer werden steeds opnieuw verdeeld tussen deze man en vrouw.
Het gesprek doet me beseffen hoe gemakkelijk het is om in de dramadriehoek verstrikt te raken, of dat nu met een partner, een kind, een collega of een leidinggevende is. Het gebeurt ons allemaal, mij ook.
Door bewustwording van de 3 rollen kunnen we beter leren communiceren en voorkomen dat we vast komen te zitten in de dramadriehoek.
